Nierozerwalną częścią projektu stała się również sztuka, która stanowi ważny filar działalności PURO. Rozwijana konsekwentnie od 2016 roku, kolekcja PURO skupia się na współczesnych formach artystycznych, odzwierciedlając bogactwo polskiej sceny twórczej. Kolekcja jest odbiciem lokalnych kontekstów, buduje angażujące narracje i wydobywa ukryte znaczenia. Każdy nowy hotel PURO pozwala realizować te idee w różnorodny sposób, dając przestrzeń i pretekst do odkrywania nowych historii.
Sztuka w PURO Warszawa Stare Miasto splata dwie narracje – czerpie z lokalnych inspiracji, a jednocześnie kieruje wzrok na Północ. Bliskość Teatru Wielkiego – Opery Narodowej oraz Teatru Narodowego, miejsc pulsujących życiem artystycznym, stała się punktem wyjścia dla koncepcji kuratorskiej. Motywy teatralności, podglądania zza kulis i dbałości o detal, przenikają wiele prezentowanych prac. Już na wejściu gości wita płótno Cyryla Polaczka z cyklu Czytelnik, tworzonego w latach 2023–2024. Artysta zatrzymuje naszą uwagę na tym co codzienne, zachęcając nas do tego, aby zwolnić i pozwolić sobie na chwilę wytchnienia. Kompozycja operuje przede wszystkim nastrojem, budowanym poprzez subtelne detale i fakturę. Minimalistyczna, niemal monochromatyczna scena skrywa tajemnicę, wzbudzając melancholię splecioną z poczuciem ukojenia. Uważny wzrok tytułowego Czytelnika, obserwuje codzienny spektakl, który rozgrywa się w tej przestrzeni. Wchodząc głębiej w świat stworzony przez grę fakturą, wyraźnie dostrzegamy sceniczne inspiracje w twórczości Emilii Kiny. Jej obraz, dzięki reliefowej formie, przywodzi na myśl ciężką teatralną kurtynę, skrywającą scenę oświetloną reflektorami tuż przed rozpoczęciem spektaklu. Wykorzystywany przez artystkę motyw kurtyny jest również aluzją do renesansowej koncepcji pojęcia obrazu Leona Albertiego jako okna na świat.
Wnętrza hotelu zostały zaprojektowane w duchu otwartości i płynnego przenikania się przestrzeni. Swobodnie przechodzimy z jednej do kolejnej, dostrzegając ich wzajemne powiązania. Naprzeciwko wspólnej przestrzeni wypoczynkowej prezentowana jest praca Agaty Bogackiej. To miejsce, które niemal zaprasza do zatrzymania się i kontemplacji płótna. Z tej perspektywy, w relacji z architekturą wnętrza, ponownie odczuwamy wrażenie podglądania sceny przez uchyloną kurtynę. Obraz Bogackiej to niezwykle intrygujący spektakl – abstrakcyjna kompozycja zbudowana z geometrycznych form, które na pierwszy rzut oka sprawiają wrażenie stabilnej konstrukcji. Jednak przy bliższym spojrzeniu ujawniają dynamiczny, kontrolowany chaos – przesuwają się, nakładają i wchodzą w interakcje. Kolory w pracach artystki zderzają się i harmonizują jednocześnie, tworząc subtelne przejścia tonalne i wyraziste kontrasty. To wizualna metafora złożoności podziałów i relacji – zarówno międzyludzkich, jak i społecznych.
Przechodząc dalej, spotykamy się z pracą Cezarego Poniatowskiego. To jedno z kilku dzieł prezentowanych w PURO Warszawa Stare Miasto, które wykraczają poza tradycyjne malarstwo i nawiązują do form rzeźbiarskich. W swoich reliefowych realizacjach artysta sięga po nieoczywiste materiały - sztuczne skóry, dywany czy materiały budowlane. Użyte tworzywa przywodzą na myśl przestrzeń domu, codzienny spektakl życia, który stanowi odbicie ludzkiej obecności.
Do współpracy przy projekcie, zaprosiliśmy również szwedzkiego twórcę, Ferdinanda Evaldssona. Artysta stworzył dla PURO dyptyk, inspirowany wieloma przeplatającymi się i bliskimi nam wątkami. Wykształcony w kierunku ikonopisarstwa, tworzy prace, które wyróżniają się bogatą symboliką, traktując proces tworzenia jako sposób pracy nad pamięcią i wspomnieniami, tymi osobistymi, jak i zbiorowymi. Stworzone drewniane reliefy to dwie uzupełniające się sceny, eksplorujące różne aspekty mitów, w tym historię siostrzeństwa syrenek warszawskiej i kopenhaskiej. Nawiązania do tematu współistnienia i elementów świata podwodnego pojawiają się również w pracy Marcina Janusza Mother of Pearl, opowiadającej historię krążenia substancji i jej przemian. Kompozycja łączy bogactwo świata przyrody z refleksją nad relacjami między człowiekiem a otaczającym go środowiskiem. Korzystając z nietypowych materiałów, takich jak cukier, Janusz tworzy sensoryczne prace, oddziałujące nie tylko na wzrok, lecz także przywołujące skojarzenia związane ze smakiem czy dotykiem.
Teatr i jego symbolika pojawiają się w abstrakcyjnych płótnach Karoliny Bielawskiej, inspirowanych eksperymentalnym Baletem triadycznym niemieckiego malarza i teoretyka Oskara Schlemmera. Bielawska eksploruje i interpretuje maskę jako kluczowy element teatru niosący za sobą symboliczny wymiar, balansując na granicy między odsłanianiem a ukrywaniem emocji. Zarówno architektura wnętrza, jak i fasada Teatru Wielkiego – Opery Narodowej oraz Teatru Narodowego stały się dla twórców źródłem licznych inspiracji. Paulina Włostowska, której prace możemy zobaczyć na każdym piętrze hotelu, nawiązuje do powojennej tradycji tkanin użytkowo-dekoracyjnych w przestrzeniach publicznych, inspirując się detalami z wnętrz Teatru Wielkiego. Jej kompozycje odnoszą się do roślinnych żakardów zdobiących obicia kuluarów i księżycowej metaloplastyki wokół sceny. Detale architektury placu Teatralnego pojawiają się również w pracach Mikołaja Moskala, eksponowanych w pokojach. Jego kompozycje przywodzą na myśl amfory, kielichy i formy klasycystycznych kolumn, elementów architektury, które obserwujemy w bliskim sąsiedztwie PURO.
Ukłon w stronę dziedzictwa Teatru Wielkiego stanowią także fotografie Nicolasa Grospierra z cyklu 50/50. Artysta odkrywa przed widzem ukryte i niedostępne przestrzenie techniczne teatru, odsłaniając jego strukturalne zakamarki, które mają także wymiar symboliczny. Dochodząc do samego serca teatru, Grospierre ukazuje teatr jako jeden z symboli Warszawy i polskiej kultury.
Odzyskiwanie pamięci miejsca oraz badanie warstw historii jest również bliskie praktyce artystycznej Anny Orłowskiej. Jej fotografie z XVIII - wiecznej zabytkowej rezydencji, które zobaczymy na pierwszym piętrze, ukazują napięcia między tym co stare a nowe, artystka analizuje sposoby konstruowania historycznej ciągłości. Uchwycony w kadrze ozdobny żyrandol staje się uniwersalnym motywem – charakterystycznym zarówno dla przestrzeni prywatnych, jak i publicznych, korespondując tym samym naturalnie z pracami Grospierra.
Twórczość prezentowanych artystów przyciąga uwagę dzięki wrażliwemu spojrzeniu, które wyraża się w bliskości pracy z materią i inspiracjami czerpanymi z natury. Sięgając po naturalne materiały, stonowane barwy i minimalistyczne formy, artyści nadają szczególne znaczenie światłu, które staje się istotnym elementem w odbiorze ich dzieł. Cechy te są bliskie tradycji skandynawskiego rzemiosła, gdzie harmonia z naturą i prostota form stanowią fundament twórczości. Ukryte znaczenia dzieł stopniowo się ujawniają, odkrywane z czasem – niczym spektakl, który dopiero zaczyna się rozwijać.
